London Grammar calling in the night...

London Grammar released new vid today - this time for their amazing rendition of Kavinsky's "Nightcall". Honestly, I love this cover way, way more than the original. And the clip just makes it better. It suits the mood, with all those people being so still... Just watch it. And enjoy.

New song from Warpaint

Finally we get something from Warpaint. Today we can really start countdown. You'll find tracklist below and... New song of course. Give it a try! Here's 'Love Is To Die'.

1. Intro
2. Keep It Healthy
3. Love Is To Die
4. Hi
5. Biggy
6. Teese
7. Disco//very
8. Go In
9. Feeling Alright
10. CC
11. Drive
12. Son

Anna Calvi's first single off 'One breath'

Last week Anna Calvi released first official single from her upcoming album, 'One Breath'. Well, certainly 'Eliza' is not going to be my favourite song of hers. It's not bad, don't get the wrong impression. It just ain't what I loved about 'Rider to the Sea' or 'Love Won't Be Leaving'. But maybe I just need to give it a little more time. Wouldn't be the first time... However even if it won't convince me 100%, you can be sure that I'll still be waiting for 'One Breath'. Why? Well, I liked her debut a lot, that's for one thing. And second: you should watch 'One Breath' album trailer. The song from it... It makes me expect something really, really good. Fortunately, if you pre-order new album on iTunes, you'll get 'Sing To Me' right away. And album is scheduled for October, the 7th so... Not much longer before it comes out.

Mark Lanegan is getting closer

We are one month away from the release of new album by Mark Lanegan - 'Imitations' - scheduled for September, the 17th. As you probably have guessed, it's going to be an album with covers. So why don't we listen to first song that Mark let us hear some time ago?

Ladies and Gentlemen: Mr. Mark Lanegan.

Teaser of new Polica's album!

You may be aware that Poliça will be releasing their new album on October, the 21st (Europe) & 22nd (US), this year. If you're interested, then I got some good news for you: 'Shulamith' (that's the title of upcoming follow-up to their famous 'Give You the Ghost') teaser is on YouTube. In my opinion: that's something worth waiting for! Check it out by yourselves.



UPDATE: I haven't been posting for a while (sorry!), but if I'm already writing about new album, I might as well make this post more complete. So here's a little update, with what I didn't write last months: a tracklist and a first video off the 'Shulamith':

Tracklist:
01 Chain My Name
02 Smug
03 Vegas
04 Warrior Lord
05 Very Cruel
06 Torre
07 Trippin
08 Tiff
09 Spilling Lines
10 Matty
11 I Need $
12 So Leave

Grace Woodroofe 'Dead Weight' teaser

Almost year ago I posted a short review of debut album by Grace Woodroofe. Today I have the pleasure of sharing teaser of her mew song. If you haven't heard it yet - please, check this collaboration by amazing Grace and HOMME.

HOMME x GRACE WOODROOFE : DEAD WEIGHT from HOMME on Vimeo.

It seems that new album will be out later this year. In my opinion this is going to be an album worth waiting for. Period.

Iron & Wine "Ghost on Ghost"

Click here for the English version

Na nowy album Iron & Wine czekałem od dnia, gdy usłyszałem "Lovers' Revolution". Nie, właściwie to oszukuję. Zatem jeszcze raz: na nowy album Iron & Wine czekałem praktycznie od dnia, gdy wreszcie ukazała się "Kiss Each Other Clean". Brzmienie przez lata mogło się zmienić, ale jedna rzecz pozostaje niezmienna: jestem beznadziejnie zakochany w utworach, które płyną z głośników, gdy włączam dowolny album Samuela Beam. Dzisiaj, po dwóch latach, wreszcie dostajemy nowy materiał, zgromadzony na "Ghost on Ghost". A dzięki NPR możemy go usłyszeć jeszcze przed premierą.

Ciężko uwierzyć, ale jest to dopiero piąta płyta pochodzącego z Południowej Karoliny artysty. Chyba jeszcze trudniej jest przejść bez zastanowienia nad ewolucją muzyczną, jaką przeszła jego twórczość. Lata temu, gdy ukazała się "The Creek Drank the Cradle", Iron & Wine nie było nawet zespołem. Był tylko samotny twórca, oczarowujący słuchacza, zapraszający do swojego świata: piękny folk z przejmującym tekstem (“Upward Over the Mountain”!). Obecnie Iron & Wine to już znacznie więcej. Przypuszczam, że dla osoby, która dopiero teraz poznaje zespół, pierwsze nagrania będą bardzo zaskakujące. Na czym zatem polega ta zmiana?

Nadal duszą całego przedsięwzięcia jest Samuel Beam, nie mogłoby być inaczej. Jednak przez minionych jedenaście lat do jego muzyki zaczęły się wkradać elementy innych gatunków muzycznych, jak popu czy jazzu. A wraz z nimi zaczął się zwiększać stan osobowy kapeli. I to nie o standardowe gitary z perkusją na dokładkę. Iron & Wine w 2013 roku, to już ponad 10 wykonawców, którzy są na tym albumie nie mniej ważni niż mężczyzna, który to wszystko zapoczątkował.

Muzyka stała się bardziej przystępna, co nie odebrało jej jednak nic z uroku i z głębi. Dla każdego, kto jest zaznajomiony z dwoma poprzednimi albumami, płyta "Ghosts on Ghosts" nie będzie rewolucją. To kolejny krok, konsekwentny i przemyślany, na drodze artystycznej ewolucji. Co jednak nie oznacza, że płyta jest przewidywalna.

Od pierwszych dźwięków otwierającego album “Caught in the Briars” (oraz kolejnego utworu - “The Desert Babbler”) wiadomo, że będzie tutaj dużo słońca. Pobrzmiewające w tle chórki niosą ze sobą sporą dawkę pozytywnej energii. Do tego bardzo przyjemne melodie, które sprawiają, że z uśmiechem wspominasz swoje ulubione wakacje. Z kolei licznie występujące w “Joy” pogłosy i echa dają poczucie przestrzeni niczym na szczycie góry. Wyznanie miłości trwające raptem dwie i pół minuty, a jednak sprawiające wrażenie, że jest utworem znacznie dłuższym - zapewne za sprawą zawartego w sobie spokoju. Na płycie znalazło się jednak także miejsce na przejmujące utwory, mające w sobie wiele nostalgii, tęsknoty, jak “Winter Prayers” albo “Grass Widows”. To już nie obezwładniająca melancholia nagrań na “The Creek Drank the Cradle”, ale nadal są to bardzo emocjonalne piosenki. Podobnie jak “Lovers’ Revolution” pełen buzującej pasji. Początkowo drzemiącej pod powierzchnią, która jednak w miarę utworu coraz bardziej wyrywa się na zewnątrz, aż uwalnia się i zmienia w swobodę jazzu, aby potem ponownie wtracać tempo, do wyciszenia, którym jest zamykający płytę “Baby Center Stage”.

Podsumowując: włącz, słuchaj, ciesz się muzyką i słońcem. Ciesz się pięknymi wspomnieniami. Niewątpliwie ten album będzie dla mnie jednym z najlepszych w 2013 roku.

I’ve been waiting for the new album by Iron & Wine since I heard ‘Lovers’ Revolution’. No, that’s not exactly the way it was. One more time: I’ve been waiting for the new album by Iron & Wine since ‘Kiss Each Other Clean’ saw the daylight. The sound may have changed over the years, but one thing is constant: I’m hopelessly in love with songs I hear, when I play any of Samuel Beam’s records. Today, after two years, we finally get new material on ‘Ghost on Ghost’. And thanks to NPR we can listen to it even before it's release.

It’s hard to believe that this is only the fifth album by South Carolina artist. It’s even harder not to give a thought (or two) when it comes to his works musical evolution. Years ago when ‘The Creek Drank the Cradle” got released, Iron & Wine wasn’t even a band. Back then it was only a lone creator, charming the listener and inviting him to his world: beautiful folk with touching lyrics (‘Upward Over the Mountain’!). Right now Iron & Wine is much more. I guess that for people who get to know them nowadays, early recordings would come as a surprise. So what changed?

Samuel Beam is still at the heart of it all, it couldn’t be any other way, of course. However for those last eleven years he started incorporating into his music elements from other genres, such as pop or jazz. And along with them came additional musicians. What’s even more interesting: those weren’t just ‘standard’ additional instruments, such as guitars and percussion. Iron & Wine AD2013 consists of more than 10 people, who are just as important, as the man who started it all.

Music is more listener-friendly, you might say, but that doesn’t mean that it has lost any of it’s charm or depth. ‘Ghost on Ghost’ is not going to be a big surprise or revolution for anyone, who’s been familiar with previous two records. It’s more of another step, consistent and well-thought, along the way of artistic evolution. What’s important? You should remember that it doesn’t mean, that the album is predictable.

From the first sounds of record’s opening track, ‘Caught in the Briars’ (as well as it’s follower’s - ‘The Desert Babbler’), it’s easy to hear that there’s going to be a lot of sunshine in here. Choirs singing in the background bring along a lot of positive energy (those ooh’s and aah’s are really great!). Add pleasant melodies and voila! You got yourself remembering your most wonderful holidays ever. Numerous echoes and reverbs from ‘Joy”, make this song feel really spatial, as if you were standing on top of the mountain. It’s a two and a half minute long declaration of love, but it seems like longer song, when you listen to it. That’s probably due to it’s mood of peace and inner calmness. However more intense tracks also made it into the album, such as full of nostalgia and yearning ‘Winter Prayers’ or ‘Grass Widows’. This isn’t overpowering melancholy of ‘The Creek Drank the Cradle’, that left you entirely helpless, but these are still very emotional songs. Just like ‘Lovers’ Revolution’, full of blazing passion. At first it’s hidden, somewhere under skin, but as the song goes, it gets more and more wild to finally get out as free jazz passages. Just to quieten again until the soft closing track, ‘Baby Center Stage’.

To summarise my feelings about this album: click (or push) ‘play’, listen, enjoy the music and sunshine. Enjoy beautiful memories. As for me I will be hoping for Iron & Wine to come and visit Poland again some time soon. And for KCRW to release recording from this year’s SXSW session, where Sam Beam played together with Glen Hansard...

Capsula "In the Land of Silver Souls"

Click here for the English version

Niektórzy mogą pamiętać, jak kiedyś kupiłem sobie płytę Capsuli. Niestety okazało się, że w pośpiechu wziąłem płytę nie tego zespołu, który mnie interesował, a innego o takiej samej nazwie. W pierwszej chwili nieco ostygłem, ponieważ było sporo innych rzeczy do posłuchania, ale o zespole nie zapomniałem. Zresztą chyba nic w tym dziwnego, skoro z takim entuzjazmem ruszyłem na zakupy, że się pogubiłem. Toteż wiedziałem, że prędzej czy później trio z Buenos Aires pojawi się na Ulicy Fioletowej. Dzisiaj nareszcie są.

“In the Land of Silver Souls” to chyba ostatni album wydany dotychczas w ich - całkiem już pokaźnej - dyskografii. Zespół co prawda pochodzi z Argentyny, ale już jakiś czas temu przeniósł się do Hiszpanii, a też - szczerze mówiąc - w muzyce za wielu odniesień do ojczyzny nie słychać. Jak zatem napisałem kiedyś - mamy tutaj do czynienia z porządnym rockowym graniem w klimatach garage/psychedelic. Płyta ukazała się w 2011 roku, ale włączenie jej wydaje się raczej działać jak wehikuł czasu, przenoszący w przeszłość znacznie bardziej odległą. Zdecydowanie odczuć tutaj można nastrój glam rocka, psychodelii. Błyszczących koszul, eksperymentów narkotycznych oraz pasji tworzenia, grania. Muzyka jest hipnotyzująca, żywa. Fani The Velvet Underground powinni być zadowoleni, że włączyli tę płytę. Podobnie wyznawcy Iggy’ego Popa. Ale znaleźć tutaj można także utwory, które są wyraźnie inspirowane klasycznymi dokonaniami rockabilly, jak “The King of the Rain”. Przynajmniej ja zawsze mam przy nim takie skojarzenia: ten bas, ten rytm. Na pewno ciężko byłoby się dziwić podobnym inspiracjom, gdy mowa o płycie rockowej. Czasami utwory są wolniejsze, jak “Dreaming in Black and Blue”. Może się wydawać, że da chwilę oddechu za sprawą swojego spokojnego tempa, ale szybko okazuje się, że to brzmienie nie wypuszcza słuchacza łatwo ze swojego uścisku. Piosenki są tutaj stosunkowo krótkie: prawie wszystkie trwają niewiele poniżej lub powyżej trzech minut. Całkowicie wyjątkowy jest “Communication” - trwa ponad 5 minut i całe szczęście, ponieważ nie ma na tym albumie lepszego numeru. Nie ma w nim niczego odkrywczego, żadnych nowatorskich rozwiązań. Ale przecież nie o to chodzi. Jest niesamowity nastrój.

Capsula to jedynie trzy osoby, ale brzmienie wydaje się być bardziej rozbudowane. Ciekaw jestem czy równie znakomicie radzą sobie na koncertach. Mam nadzieję, że kiedyś się przekonam. Też powinniście.

Some of you might remember, how I bought an album by Capusla. Unfortunately, it turned out to be a CD not by the artist I thought to be, but some other, going by the same moniker. At first it felt like sort of cold shower and there were many other albums to listen to, but... I didn’t forget about the band. Probably that’s no surprise, since I was so excited about them when I rushed to shop, that I got lost. Point is: I knew that sooner or later trio from Buenos Aires would visit Violet Street. And today they’re finally here.

‘In the Land of Silver Souls’ is the last album in their - pretty large - discography, if I’m right. The band comes from Argentina, however they moved to Spain some time ago, but to be honest, you really can’t catch too many references to their homeland. As I have written some time ago: we have here some solid rock music with garage/psychedelic mood. The CD got out in 2011, but pushing ‘play’, might feel like entering time machine that gets you into more distant past. Definitely you can taste here glam rock, psychedelic rock. Glimmering shirts, drugs experiments and the passion for creation,for playing music. And the music is hypnotizing, full of life. Fans of The Velvet Underground should be satisfied, that they decided to listen to this record. Just like Iggy Pop’s followers. But you can also find here songs, that are easy to identify as inspired by classic rockabilly, like ‘The King of the Rain’. At least that’s the feeling I get: this bass, this rhythm. Surely those inspirations wouldn’t be something strange or awkward, since it’s a rock album that we’re discussing here. Some songs are slower, like ‘Dreaming in Black and Blue’. It might make you think, that it’s a moment to relax and catch breath, because of the slower pace. And then you find out, pretty fast, that this music doesn’t loosen it’s grip that easily. Compositions are pretty short: almost all of them last around three minutes: sometimes a little bit more, sometimes a little bit less. Entirely outstanding is ‘Communication’, that goes for over 5 minutes. And that’s lucky deal for listeners, because there is no better song on this album. This isn’t a song to shape new ways for music: there’s nothing very exploratory here, no breath-taking innovative arrangements. But that’s not important. This song has the most important thing: amazing mood. Just listen to it.

There are only three musicians in Capsula, but the sound seems to be much more complex. I only wonder if they are just as good when they play live. I hope to find out some day. You should too.

Daughter "His Young Heart EP", "The Wild Youth EP", "Smother" single

Click for the English version

Na początku zespół Daughter nie był dużym tworem: w całości tworzyła go Elena Tonra. Potem dołączył do niej gitarzysta Igor Haefeli i wspólnie wydali pierwszy materiał. A nieco później skład powiększył się o Remiego Aguilellę, perkusistę. Na szczęście nowi członkowie zespołowi się przysłużyli, a muzyka nie zatraciła niczego ze swojej intymności.

Daughter to projekt obracający się muzycznie w kręgu folku przyprawionego popem. Poszukiwacze nawet nie muzycznej ekstremy (raczej na blogu o niej nie piszę, więc chyba nikt się jej tutaj nie spodziewa), ale bardziej rockowego brzmienia muszą być przygotowani na całkowicie odmienny nastrój. Dotychczas wydany materiał ma wspólny mianownik i jest nim melancholia, tęsknota za tym, co utracone. Dzieciństwem, miłością, spokojem... Znakomicie ten nastrój do spółki z muzyką buduje głos Eleny, delikatny i łagodny.

Kapela wydała do tej pory całkiem dużo nagrań, jeśli wziąć pod uwagę, że jej historia sięga wyłącznie do 2010 roku. Najpierw dema, potem dwie EP-ki wypuszczone własnym sumptem w 2011 oraz singiel z 2012, już pod skrzydłami 4AD. Wkrótce (w Europie 18 marca, Stany Zjednoczone będą musiały poczekać do kwietnia) ukaże się nareszcie pierwszy album długogrający, zatytułowany "If You Leave". Postanowiłem potraktować tę zapowiedź jako znakomitą okazję, żeby napisać o zespole. Już za sam fakt, że tak długo nic się o nim nie pojawiło, powinienem posypać głowę popiołem. Dlaczego? Powód jest banalny: to dla mnie obecnie jeden z najlepszych zespołów, a ich album jest jednym z najbardziej przeze mnie wyczekiwanych wydawnictw. Zatem po kilka słów o każdym z dotychczasowych wydawnictw, w kolejności chronologicznej.

Pierwsza EP-ka, "His Young Heart", zaczyna się bardzo mocno. Nie dosłownie, oczywiście. Brak tutaj szybkich, agresywnych riffów czy brutalnego bębnienia, muzycznie można mówić o utworach akustycznych. A jednak na poziomie emocjonalnym, ta piosenka pozostawia słuchacza bez tchu. Moim zdaniem żaden z pozostałych (trzech) utworów na EP-ce nie może się równać z "Landfill". Jeśli chcecie posłuchać jednej piosenki, to będzie stanowiła dobry wybór. Całe wydawnictwo wydaje mi się być najspokojniejsze z dotychczas opublikowanych. Cechuje się również największą prostotą - wysmakowaną i elegancką. Znakomicie sprawdza się w słoneczny, zimowy dzień. Zamykający "Switzerland" robi wrażenie bycia otoczonym przez ogromną przestrzeń, co - sądząc po tytule - wydaje się być jak najbardziej na miejscu: ten utwór jest jak spoglądanie z góry i słuchanie echa. Czyli śnieżnych nastrojów ciąg dalszy.

Na "The Wild Youth EP" również składają się cztery utwory. Nie ma tutaj rewolucji stylistycznej, więc osoby, które przekonały się do Daughter wcześniej, mogą być spokojne o swoje doznania. Zarówno od strony zmysłowej, jak i emocjonalnej. Po raz pierwszy wprowadzone zostaje pianino - pojawia się ono w trzecim utworze, "Youth". To zresztą mój ulubiony na tym wydawnictwie. Od pierwszych dźwięków "Home", które EP-kę otwiera, słychać jak istotny dla Daughter pozostał rytm. Akcentowany bębnami, gitarą, zawsze wyraźnie obecny i hipnotyzujący. "The Wild Youth" nie jest już tak prosta, jak jej poprzedniczka, nadal nie mamy jednak do czynienia ze zbędnym przeładowaniem efektami. Pięknym zamknięciem całości jest "Love". Spokojniejszy muzycznie od przedostatniej piosenki, jednak dorównujący jej intensywnością.

Ostatnie co zespół wydał, to singiel "Smother". Jak to w przypadku singla bywa, znajdziemy tutaj mniej utworów niż na EP-kach. Jest utwór tytułowy i jest B-side, "Run". Pierwszy jest bardzo spokojny, łagodny. Wręcz senny. Drugi... Cóż, dla mnie całkowicie przyćmiewa poprzednika. Również spokojny. Mam z nią jedno uporczywe skojarzenie: dla mnie to piosenka o ucieczce Romea i Julii. Oczywiście w alternatywnej wersji ich historii, która nie powstała. Gdyby ktoś ośmielił się nakręcić równie bezczelnie przerobioną wersję, to powinien sięgnąć po ten utwór jako tło finału i napisów. Polecam!



Łatwo można zauważyć, że mam wobec płyty "If You Leave" ogromne oczekiwania. Wszystkie dotychczasowe znaki wskazują, że nie ma powodów, żeby do Daughter podchodzić z podejściem innym niż oczekiwaniem na to, co najlepsze.

I wreszcie na koniec: wszystkie wydawnictwa cechuje zaskakująca dojrzałość w warstwie tekstowej. Jeśli wziąć pod uwagę, że autorka nie ma jeszcze 25 lat, to naprawdę można się zdziwić.

Wszystkim razem i każdej z osobna: 8/10
No, prawie każdej. "Run": 10/10

In the beginning Daughter wasn't a big band: it was just Elena Tonra. Some time later Igor Haefeli, guitarist, joined her and together they published first material. A little bit further down the road they met Remi Aguilella, percussionist. Luckily, new bandmates led only to improvement and the music didn't lose any of it's intimacy.

Daughter is a project coming form folk territory, although there's also a lot of pop. Seekers of not even musical extreme (not that I'm writing about it on my blog, so probably no one would expect it here), but simply more rocking sound, have to be prepared for entirely different mood. Everything by Daughter that's been out till today has one thing in common: melancholy, yearning for what's gone. Childhood, love, patience... Such atmosphere is perfectly built by Elena's voice, along with the music.

The band has published not that small amount of songs, if you remember about the fact that their history started back in 2010. First there were demos, then two self released EPs from 2011 and one single in 2012. The last one with help of 4AD. Soon (March, the 18th, in Europe, US will have to wait until April) LP will be finally released, titled 'If You Leave'. I decided to make this information a perfect opportunity to write about Daughter. I'm already ashamed, that I haven't written anything about them yet. Why? Well, the truth is trivial: they're one of my favourite band nowadays and their debut is one of those albums, that expect the most. So I'm going to write just a few words about each of releases, that we already had a chance to hear. In chronological order.

The first EP, 'His Young Heart', starts with a hit. Not literally, of course. There are no fast, aggressive riffs or brutal drumming - when it comes to music, we can call them acoustic. However on the emotional level, the song leaves listener breathless. In my opinion it's the best one here. If you want to pick one song from each title in their discography, then you should listen to 'Landfill". 'His Young Heart' seems to be the most calm of all releases. It's also the most simple of them: simple, but elegant and sophisticated. It's a perfect choice for sunny winter day. Closing track, 'Switzerland', gives you the impression of being surrounded by great space. Like standing on top of the mountain, looking down and listening to echo, so (when you look at the title again) everything seems to be in it's right place.

'The Wild Youth EP' is also four tracks long. There is no revolution in here. People who got convinced by Daughter before, can keep calm about their experiences. Both sensual and emotional. On this release we can hear piano for the first time, in song 'Youth'. I have to admit that this is my favourite track here. Right from the first sounds of opening track, 'Home', listener is confronted with the fact that rhytm is still very important to the band. Sometimes it is emphasized by drums, sometimes by guitar, but it's always present and hypnotizing. 'The Wild Youth' is not as simple, as previous EP, but there is still no possibility to even mention any sort of overload. 'Love' is a beautiful closing track. Calmer than it's predecessor and yet, equal to it when it comes to intensity.

The last release was single 'Smother'. As it usually is, we can find here only two songs. Title track and b-side, 'Run'. The first one is very calm and quiet. I'd even say it's sleepy. The second... Well, entirely outshines previous track. There's one association that I keep thinking of, when I hear 'Run': to me it's a song about Romeo and Juliet on a run. That is, of course, in alternative version of their history, where decide for runaway. If someone will ever decide to direct such daring story, then he or she should pick this song as background for grand finale. Highly recommended!



As you can easily see, 'If You Leave' will have to meet really high expectations in my case. In my opinion they're justified.

And one last thing: all of the releases are surprisingly mature from their lyrical side. If you know about the fact, that their author isn;t even 25 years old, you can really be taken by surprise.

For all the fans of numbers and such - each of these releases alone and all together: 8/10
Except for 'Run': 10/10

Milo Greene "Milo Greene"

Click for the English version

Milo Greene są stosunkowo młodą kapelą, ale ostatnio jest o nich coraz głośniej. Trudno się dziwić - ich nagrania pojawiały się w różnych serialach, co na pewno przysłużyło się zespołowi. Jednak nawet ta forma promocji w niczym by nie pomogła, gdyby muzyka nie była przyjemna i chwytliwa. A właśnie taka jest - wpadająca w ucho, pozostająca na dłużej. Można odnaleźć w niej kalifornijskie słońce (pamiętajcie, proszę, że słowa pisze osoba, która Kalifornię widziała jedynie na ekranie tv), które gwarantuje pozytywne emocje w czasie słuchania. Przynajmniej mnie niemożliwym wydaje się puszczenie tej płyty, któremu nie towarzyszyłby uśmiech. W związku z tym jest to album, którego unikać powinni wszelkiego rodzaju emocjonalni masochiści - grozi poprawą nastroju.

Brzmienie kapeli jest bardzo przyjemne i "ciepłe". Milo Greene z wdziękiem łączy muzykę rockową z folkiem. Warto zaznaczyć, że wyraźnie bliżej im do tego drugiego gatunku. Poszukiwacze mocniejszego gitarowego grania raczej w euforię nie wpadną. Interesujące jest podejście zespołu do kwestii wokalisty. Otóż nie ma tutaj osoby przypisanej do tej roli na stałe. Z całej, pięcioosobowej kapeli tylko jeden członek nie zajmuje się śpiewaniem - perkusista. Pozostała czwórka beztrosko się zmienia przy mikrofonie. Czasem utwór prowadzi głos kobiecy, czasem męski. Wnosi to sporo świeżości, potrzebnej ze względu na stosunkowo podobne do siebie utwory. Są bardzo ładne: melodyjne, wokale ze sobą harmonizują, chórem śpiewane refreny robią dobre wrażenie. Ale czasem można mieć wrażenie, że cały album to jeden długi utwór. Choć są i takie, które zapadają w pamięć od pierwszego przesłuchania. Tak jest np.: z piosenkami "1957" czy "What's the Matter".

Na płycie znalazło się również miejsce na cztery utwory instrumentalne. Wszystkie są krótkie - dwa trwają poniżej minuty, dwa powyżej. I o ile krótsze w ogóle nie zapadły mi w pamięć, to dłuższe uważam za bardzo dobre, szczególnie "Polaroid". Być może pozostałe mają za mało czasu, żeby nabrać odpowiedniego tempa - jeden trwa niecałe pół minuty...

Na koniec chciałbym wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Warto wiedzieć, że każdy członek zespołu (może poza perkusistą, a może do tej pory się tylko nie zdradził) z równą swobodą sięga po różne instrumenty. Patrząc na Milo Greene, można odnieść wrażenie, że jak się umie grać na jednym, to umie się grać na wszystkich. Brawa! Wydaje mi się to dawać bardzo duże nadzieje na przyszłość. Osoby o tak otwartych i świeżych głowach powinny nas jeszcze zaskoczyć swoją kreatywnością.

Mimo mojego wcześniejszego narzekania, należy powiedzieć jasno: to dobry album. Trzymam kciuki za sukces!

Dla fanów cyferek: 7/10

Milo Greene is a relatively young band, but they've been getting more and more recognised recently. It's no surprise - their recordings were used in tv series and I'm sure it certainly served them well. However even this sort of promotion wouldn't be enough, if the music itself wasn't nice and catchy. And it is - it stays with you for pretty long time. You can feel California sun when you click "play" (please, only remember, that these words come from a man, who has seen California only on TV screen) and that's something, that guarantees positive feelings while listening. At least it seems impossible to me, to play the record and not to start smiling. That's why I strongly advise all emotional masochists to avoid this album: it might brighten your mood.

The sound of the band has a nice and 'warm' feeling. Milo Greene gracefully merges rock music with folk. It's good to know, that they're obviously closer to second of mentioned genres. If you're looking for harder rock sound, you probably won't get too euphoric about this album. There's no 'permanent' vocalist in the band, what I consider to be very interesting. Only one person from the whole quintet - and that is the percussionist - doesn't have anything to do with singing. The rest presents a light-hearted approach towards the microphone. Sometimes lead vocal is male, other times - female. And that's really good, that's refreshing, because the songs are quite similair. They're all pretty: melodic, vocals harmonize and the choir sung choruses leave a good feeling. But sometimes you can get the impression, that the entire album is one, long song. Although, there are outstanding moments, that immediately stay with you. That's the way it goes with '1957' or 'What's the Matter'.

There are also four instrumentals, that made their way into the debut album. They're all short - two of them are not even minute long, two are a little bit longer. And while I totally can't remember the shorter ones, I find the latter really, really good, especially 'Polaroid'. Maybe the rest just didn't get enough time, to show their potential - one of them isn't even half minute long.

In the end I'd like to mention one more thing. It's worth to know, that all of the band members (maybe except for the percussionist, but it may be the case that he just didn't exposed himself yet) play various instruments with the same ease. When you look at Milo Greene, you can get the impression, that if you know how to play one instrument - well, you know all of them. Bravo! I think that it can make you wait with big expectations. People with such open and fresh heads should surprise us with their creativity.

Despite my complaining, it's a good album, I have to be claer about it. I'm keeping my fingers crossed!

For all the fans of numbers and such: 7/10

It's already 2013, I guess I should write something...

I recently realized, that it's already almost three months since I posted anything. There's been a lot going on, but I hope to finally get back.

I started writing a note about Milo Greene those three months ago, so hopefully I'll finish it and upload soon. Thanks for your patience, to all of you, who come back and check if there's something new.

Probably it might be a good idea to post some kind of "best of 2012". Just, you know, to post something. But I'm not going to do this. I'm sure you have already seen enough of summaries and most of them are pretty much the same. So there's just this post to wish you all a Happy New Year (yeah, I know, I really know I'm two weeks late)!