Recenzja: Russian Red "I Love Your Glasses"

Click for the English version

Russian Red w ubiegłym roku wydała swoją drugą płytę, "Fuerteventura". Dzisiaj jednak będzie o pierwszym albumie, "I Love Your Glasses" z 2008 roku. Lourdes Hernández - tak bowiem naprawdę nazywa się artystka, której pseudonim pochodzi od koloru szminki, a nie jakichkolwiek związków z Rosją - rozpoczynając karierę miała zaledwie 14-15 lat. A jednak materiał na płycie w żaden sposób nie może być uważany za niedojrzały. Budzi to tym większe uznanie, że Russian Red jest jedyną autorką tekstów i muzyki...

Twórczość Panny Hernández to pop przemieszany z folkiem, z dorzuconą czasem odrobiną rocka. Efekt jest znakomity. I do tego wokal - delikatny, dziewczęcy. Czasem wręcz eteryczny. Powiem szczerze: od pierwszych dźwięków "Cigarettes" byłem całkowicie stracony. Wokalistka śpiewająca "He was sitting by the swimming pool/But he was scared, 'cause it wasn't his time, it wasn't his chance/Getting older's not been on my plans" brzmi - mimo barwy głosu - jak dorosła kobieta. Mogę śmiało nazwać polskie gwiazdy w wieku średnim, które śpiewają teksty znacznie mniej dojrzałe. Generalnie jest rzewnie i nastrojowo, czego przykładem może być "No Past Land" z jego spokojną melodią i słowami o miłości. Nie jest jednak nigdy nieciekawie, nie ma się wrażenia grania wszystkiego na jeden ton. "Take Me Home" nosi w sobie echa, które przywodzą na myśl brzmienia rodem z Haiti. I do tego ten skandowany refren... Bywa bardziej depresyjnie - od razu przychodzi na myśl "Hold It Inside" ze swoją powagą. Zawsze jest interesująco. Cały album zamyka cover "Girls Just Wanna Have Fun" - jedyny, którego autorką nie jest Russian Red. Słynnej piosence zupełnie narzuciła swój charakter i ze skocznego utworu o imprezowaniu stworzyła rozrzewnioną balladę o dorastaniu.

Podsumowując: koniecznie trzeba się z tą płytą zapoznać. Na drugi album czekałem bardzo niecierpliwie. Ale o tym kiedy indziej.

Dla fanów cyferek: 8/10

Last year Russian Red released her second album, 'Fuertevetura'. Today, however, there'll be note about her first record, 'I Love Yout Glasses' which saw daylight in 2008. Lourdes Hernández - that's artists name, whose moniker comes from colour of lipstick, not from any connections to Russia - was around 14 or 15 when she begun her career. However material that you'll find here can't be seen as immature. It deserves recognition even more, when you realize that Russian Red is the sole author of lyrics and music...

Miss Hernández' creativity finds its way through pop mixed with folk, with a little bit of rock here and there. The effect is amazing. And the vocal - delicate, girlish. Sometimes simply ethereal. I'll be honest: I was totally lost from the first sounds of 'Cigarettes'. Vocalist singing 'He was sitting by the swimming pool/But he was scared, 'cause it wasn't his time, it wasn't his chance/Getting older's not been on my plans' sounds like an adult woman. I could easily name polish middle-aged so-called stars, who sing lyrics that are much less mature. Generally the mood is melancholic, a perfect example may be 'No Past Land' with calm melody and worda about love. However it never gets dull in here, there's no feeling that entire album sounds the same. 'Take Me Home' carries some echoes of sound that brings to you thoughts of Haiti. And this chanted refrain... Sometimes it gets more depressive - 'Hold It Inside' might be a good example here with its seriousness. But it's always interesting. Whole album is closed by cover of 'Girls Just Wanna have Fun' - the only song here that Russian Red didn't write by herself. Famous song has entirely given up to Hernández' interpretation and it transformed from lively prty anthem into emotional ballad about gorwing up.

Well, to summarise: this album is must. I've waited for the second one very impatiently.But that's a whole different story.

For all the fans of numbers and such: 8/10

Recenzja: Emika "Emika"

Click for the English version

Jakiś czas temu pisałem o swoim - dość niefortunnym - spotkaniu z elektroniką w postaci albumu o trudnej do sklasyfikowania zawartości. Dzisiaj chciałbym napisać o płycie, którą również wypełnia materiał niemożliwy dla mnie do określenia pod względem przynależności gatunkowej. Jednak to spotkanie zaliczam do udanych. Płytę, o której mowa, nagrała Emika, a jej tytuł to... "Emika".

Emika pochodzi z Czech, ale dzieciństwo i młodość spędziła w Wielkiej Brytanii oraz w Niemczech. Muzyka, którą tworzy, wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom. Nic dziwnego, że pod swoje skrzydła wzięła słynąca z poszukiwań oryginalności i brzmień eksperymentalnych Ninja Tune. Brzmienie jest rasowo elektroniczne, a jednak nie przeszkadza to autorce wplatać w utwory klasycznych dźwięków fortepianu, na którym zresztą potrafi grać. Zimna muzyka, pełna dudniących basów, splata się tutaj z chłodnym, ale też delikatnym wokalem Emiki. Całość sprawia niesamowite wrażenie.

Nastrój albumu to samotność, nawet w obecności innych osób. Poszukiwanie drugiej osoby, niepewność własnych uczuć, szukanie siebie. Utwory są bardzo emocjonalne, choć odmalowane kolorami wyblakłymi, z których zniknęły radość i ciepło. Wypłowiały obraz poczucia wypalenia uczuciowego, wewnętrznej egzystencjalnej pustyni.

Płyta nie jest na szczęście nudna. "Professional Loving" jest równocześnie spokojny i pulsujący basem. "Count Backwards" mógłby być wykorzystany w "American McGee's Alice": to jak ścieżką dźwiękowa do snu, który zmienia się w koszmar. "Pretend" z połamanym podkładem wprowadza znaczną porcję psychodelii. "Drop the Other" jest - jak na ten album - niemal popowe, gdy Emika śpiewa o swoich rozterkach... A "Credit Theme" całkowicie wyłamuje się ze schematów - to instrumentalny utwór na fortepian, zamykający album.

Niepokojący. Tym jednym słowem opisałbym cały album. Zgromadzone tutaj utwory są hipnotyzujące. Ten dźwięk jest jak zimne palce wsuwające się niepostrzeżenie pod skórę. "Emika" jest warta poświęcenia jej czasu.

Dla fanów cyferek: 7/10

Some time ago I had written about my - a little bit unfortunate - meeting with electronic as an album with some hard to classify contents. Today I'd like to write about record that's also impossible for me to easily describe, when it comes to genre. However this encounter I find very successful. The record is by Emika and it's titled... 'Emika'.

Emika is of Czech origin, however she spent her childhood and youth in United Kingdom and Germany. Music that she created, escapes unambiguous classifications. You shoulnd't find this strange, that she's been taken into care by Ninja Tune, label famous for it's search for originality and experimental sound. The music on 'Emika" is pure electronic and yet, author somehow manages to throw in compositions classical piano. Piano she plays, by the way. Cold music, full of rumbling bass, intertwines with chilly and at the same time delicate, Emika's vocal. As a whole, it guarantees an amazing impression.

Album's theme is of loneliness, even in presence of other people. Search for other person, uncertainty of your own feelings, search for yourself. Songs are very emotional, although painted with pale colours, that have been left by any joy or warm they may have had. Bleak image of emotive burn out, inner existential desert.

Luckily, the album is not boring. 'Professional Loving" is at the same time calm and pulsating with beat. 'Count Backwards' could be easily used on 'American McGee's Alice' soundtrack: it's like record of dream turning into nightmare. 'Pretend' with it's broken beat delivers a considerable amount of psychedelia. 'Drop the Other' seems - when compared to the rest of the songs - almost a pop tune, when Emika sings about her dilemmas... And 'Credit Theme' entirely breaks out of the patterns - it's an instrumenal on piano, closing the album.

Distrubing. That's the word I'd use to describe the record as a whole. Compositions are hypnotizing. The sound is like cold fingers, that sneak beneath your skin without being noticed. 'Emika' is worth your time.

For all the fans of numbers and such: 7/10